W nawiązaniu do aplikacji reactowej, nad którą pracowałam, natknęłam się na interesujący artykuł.

To, co charakterystyczne w tego typu aplikacji frontendowej (obojętnie, czy to react, czy angular) to to, że zawiera plik package.json, w którym są skonfigurowane wersje bibliotek. Dodatkowo po zmianie package.json lub modyfikacji folderu node_modules automatycznie jest generowany plik package-lock.json (jeśli używasz npm w wersji 5+).

Na co pozwalają powyżej opisane pliki? Znajdują się one w repozytorium, żeby każdy użytkownik miał te same wersje bibliotek.

Zainteresowanych szczegółami technicznymi odsyłam do dokumentacji.

Tyle tytułem wstępu. Mamy więc plik konfiguracyjny package.json i package-lock.json, oraz folder node_modules, w którym znajdują się biblioteki. Co się dzieje, gdy np. po raz pierwszy pobieramy repozytorium i uruchamiamy aplikację? Albo gdy zmienił się plik konfiguracyjny? Musimy na podstawie package.json pobrać odpowiednie wersje pakietów.

Zawsze robiłam to metodą npm i (install). A ostatnio odkryłam, że jest jeszcze inna, szybsza komenda:

npm ci

Bardzo dobrze są opisane jej zalety w tym krótkim artykule, włączając również statystyki dotyczące czasu działania. Teraz instalacja pakietów będzie o połowę szybsza!